fac·e·ade
Drawing Series, 2023
TR.
fac·e·ade, fac·e·ade, mimari yüzeylere dair bir gözlem çalışmasıdır. Seride yer alan çizimler, yerinden sökülmüÅŸ taÅŸ parçaları, biçimsel artıklar ve yüzey fragmanlarını belgelerken onları baÄŸlamdan yalıtılmış nesneler olarak ele alır. Her bir çizim, mimari bir unsurdan çok, malzemenin taşıdığı izlerin sistematik bir kaydına dönüÅŸür.
Bu parçalar, mimari hafızanın fiziksel taşıyıcılarıdır. BoÅŸluk, kopma, aşınma ve taşıma gibi süreçlerle biçim deÄŸiÅŸtirmiÅŸ, baÄŸlamından uzaklaÅŸmış taÅŸ yüzeyler, yeniden görselleÅŸtirilerek yapıdan kopan birer veri katmanına dönüÅŸür. Çizim, burada hem arÅŸiv hem de soyutlama iÅŸlevi görür. Her bir çizim, ne tam bir belgeleme ne de tamamen hayalîdir; iki uç arasında kalan bir ihtimal alanını temsil eder. Bu nedenle, mimarinin yalnızca strüktürel deÄŸil, aynı zamanda duyusal bir hafızaya da sahip olduÄŸunu öne sürer.
fac·e·ade, mimarlıkla doÄŸrudan temas kuran elin, gözlem yoluyla geliÅŸtirdiÄŸi bir sistem olarak iÅŸler. Form deÄŸil, yüzeyin algısı merkezdedir. Mimari bir öÄŸeye ait olmaktan ziyade, yüzeye temasın izini sürer.
Bu seri, mekânsal hafızanın strüktürel deÄŸil, yüzeysel taşıyıcılığına odaklanır. Estetikten ziyade iz, kompozisyondan ziyade veri ile ilgilenir.
Zamanla yerinden kopmuÅŸ ya da baÄŸlamından soyutlanmış taÅŸ parçalarını yeniden hayal ederek birer çizim nesnesine dönüÅŸtürür. Her biri, bir olgunun geçmiÅŸine dair sessiz tanıklık taşıyan bu parçalar, kurucu deÄŸil anlatıcı olarak ele alınır.Seri boyunca malzeme —taÅŸ, yüzey, doku— birer iz olarak okunur. Bu izler bazen kırılmış bir kenarda, bazen oyulmuÅŸ bir formda, bazense sadece gölgede kendini gösterir.
​
EN.
​
fac·e·ade is an observational study of surfaces. The drawings in this series document dislocated stone fragments, formal residues, and surface elements, treating them as decontextualized objects. Each drawing becomes a systematic record of the marks and traces carried by the material, rather than functioning as a representation of architectural elements.
​
These fragments serve as physical carriers of architectural memory. Having been transformed by processes such as void, rupture, erosion, and displacement, the surfaces are re-visualized as data layers detached from their original structures. Drawing here operates as both an archival tool and an act of abstraction. Each work exists within a field of possibility—neither fully documentary nor entirely imaginary—suggesting that architecture possesses not only structural but also sensory memory.
​
fac·e·ade unfolds as a system developed by the observing hand in direct contact with architecture. The focus lies not in form, but in the perception of surface. Rather than belonging to a specific structure, these fragments trace the moment of contact.
​
This series centers on the surface as the vessel of spatial memory—concerned not with aesthetics but with traces, not with composition but with data.
By reimagining fragments of stone that have been displaced or stripped of context, the series renders them as drawing objects. Each fragment, bearing silent testimony to the past, is approached not as structural, but as narrative. Throughout the series, material—stone, surface, texture—is interpreted as trace. Sometimes visible in a broken edge, sometimes carved into form, and at other times, only revealed through shadow.
​
​
​
